ترفند این است که یک گلابی بیروتی در بازار به سختی شکل گرفته را که هنوز به شاخه اش چسبیده است، در یک قفسه گردن باریک محصور کنید و بگذارید تمام تابستان در این گلخانه کوچک رشد کند.
میوه ای را انتخاب می کنیم که در انتهای شاخه قرار دارد و به سمت بالا رشد می کند. داخل قاب قرار می گیرد و خودش به صورت وارونه در درخت معلق است. وقتی گلابی رسید، آن را در ظرف غذای خود می چینند و سپس آن را با الکل یا ادویه پر می کنند.
با چوب پنبه بسته می کنیم و قبل از مزه کردن، 1 یا 2 ماه می گذاریم که بمانند.گلابی میوه ای با تراکم مواد مغذی بسیار بالا و فواید متعدد است.
سرشار از آب، فیبر، مواد معدنی (پتاسیم، کلسیم و منیزیم)، ویتامین ها (A، B، C و E) و آنتی اکسیدان ها (فلاونوئیدها و اسیدهای فنولیک) است.
گوشت گلابی آنقدر صاف است که محتوای فیبر آن را پنهان می کند. یک میوه با اندازه متوسط 5 گرم یا 20 درصد از مقدار توصیه شده روزانه را تامین می کند.
از این میان، سه فیبر محلول هستند، از جمله پکتین که LDL یا کلسترول «بد» را کاهش می‌دهد و دستگاه گوارش را آرام می‌کند. فیبر همچنین با ایجاد انگیزه در انتقال تنبل با یبوست مبارزه می کند.
کشت واقعی گلابی در چین، بیش از 4000 سال قبل از دوران ما آغاز شده است. به نظر می رسد یونانیان از گلابی که هومر آن را “هدیه خدایان” نامیده بود، قدردانی می کردند.
اما این رومی‌ها بودند که به‌طور سیستماتیک پیوند زدن را انجام می‌دادند («درخت گلابی‌ات را پیوند کن، دافنیس، برادرزاده‌های کوچکت میوه‌ها را درو خواهند کرد»، ویرژیل آواز می‌خواند)، تعداد گونه‌های آن را توسعه دادند،کاتو تنها شش مورد را ذکر می‌کند، پلینی در حال حاضر بیش از چهل مورد، و در پایان امپراتوری روم شصت خوب وجود داشت.
انتشار گلابی به تدریج در سراسر اروپا انجام شد. در قرون وسطی، گلابی چندان معروف به نظر نمی رسید، اگر بخواهیم نام آنها را باور کنیم: “سنگریزه روزات”، “گلابی دردناک” و عمدتا به صورت پخته خورده می شد. اما به سرعت، گونه ها بهبود یافتند و تعدادشان بیشتر شد
